Superrally 2017 - Tsjechië

27 mei: 's-Heerenberg - Reiffenhausen

Eind vorig jaar werd mij gevraagd om mee te gaan naar de Superrally in Tsjechië, eigenlijk leek mij dat geweldig maar het plaatje moest financieel ook mogelijk zijn en dat wist ik pas eind april 100% zeker. Mijn vakantie kon wel verschoven worden naar die periode, ook wel handig en de zin was er zeker. Dus toen ik groen licht kreeg maakte ik eerst een rondedansje of 10, begon wat meuk aan te schaffen die ik absoluut nodig dacht te hebben, kaarten te bestuderen, motor een beurt laten geven (omdat het van Willy moest), bezoekjes aan de dokter, de ANWB, de motorzaak, tanktestrijden, wat een voorpret en toch ook wel, wat een zenuwen. Ik kende iedereen wel, maar samen rijden is toch wat anders dan samen bieren. Zaterdag 27 mei ging het gebeuren, omdat het voor mij op het laatst niet duidelijk was of ik die avond ervoor ook vrij zou krijgen, werd de route aangepast en hoewel een collega zo lief was om deze dienst van mij over te nemen, was dat toch maar goed ook.

Dag1:
Rond 11 uur zou ik vertrekken en iets voorbij Dortmund zouden we elkaar ontmoeten. Maar daar kwam het eerste app'je al, vertraging aan de Zwolse zijde. Uiteindelijk vertrok ik een goed halfuur later, ik ben geen held in het Ruhrgebied maar het gaat me steeds beter af bij dat eerste stukje oosterburen. En ik reed probleemloos naar de afgesproken plek, vond ik een plekje in de schaduw en wachtte geduldig. Installeerde ondertussen op mijn telefoon maar even een bundel om te internetten bij de Pruis' en stuurde maar eens berichtje... En ik kreeg bericht terug dat de voorrijder zo'n dorst had en maar een parkeerplaats verder was gaan staan, mét tankstation en schone toiletten. Dus ik hijs me weer in mijn pakkie en hobbel vijf kilometer verder en zie daar mijn buddies al relaxed op het terras chillen. Ik begroet Erik, Monique, Diana, Jan, Sjors, Mel en Chris. Al deelde ik Chris gelijk even mee dat ik zijn naamgenoot van hem niet zo mag en dat ik hem daarom Kees noem, Kees vind het wel best zegt hij.

Ondanks mijn controlfreakige afwijking, laat ik nu alles over mij heen komen, ik weet waar we ergens uit moeten komen vandaag en via welke weg ongeveer en hobbel gewoon volgzaam overal achteraan en ik kan je vertellen, da's eigenlijk best lekker en relaxed, misschien moet ik dat ik eens vaker doen en mij niet overal mee willen bemoeien. Met zijn allen stijgen we op en rijden we naar het oosten, Sjors rechtsvoor me, Kees rechtsachter me en daarvoor en daarachter ook allemaal kanjers op hun brommer, ik heb een grijns op mijn smoelwerk die maar net in mijn helm past en geniet nou al met volle teugen! Voorbij Kassel zouden we een camping zoeken, nouja, die had Monique eigenlijk al voor ons opgezocht, Erik belde effe grundlich of er plek was en zo reden wij gemoedelijk en relaxed, met een klein stukje snelweg heen en weer terug, maar na enkele draaimomentjes en zonder verder noemenswaardige problemen arriveerden we in Reiffenhausen, irgendwo zwischen Kassel en Leipzig.

Zodra we de campingplatz gevonden hebben en wachten op bericht van het opperhoofd waar we onze zooi neer mogen knallen, vraagt een jongedame van een jaar of 10, met een bewonderende blik in haar oogjes, of wij het niet warm hebben. Jazeker, bloedheet eigenlijk wel en dorstig zijn we ook. Ondertussen horen we waar onze tenten neergezet mogen worden, een pad mooi omhoog, vol geparkeerd met andere brommers en wij plaatsen de onze er gebroederlijk bij. Duits, Engels en Nederlands door elkaar en het bijt elkaar niet. De bagage wordt van de motoren geplukt en de tenten zoeken hun plekje, waar de een zijn tent zo heeft staan, staat de ander nog flink te schelden op zijn tent die niet mee wil werken (ik noem geen namen Kees), maar met zijn allen staat de meuk zo en kunnen we eindelijk wat vocht naar binnen werken. De kantine stelt niet bar veel voor, niets eigenlijk en hoewel we echt heerlijke etensluchten roken was er geen eten meer te krijgen. Maar ook daar is de pizza koerier die uitkomst biedt en terwijl wij wachten op onze bestelling smaakt het bier verdient lekker. De kantine is eigenlijk maar tot 21:00 uur open maar de beheerder werd steeds vriendelijker en met bijna een uur vertraging hebben we de boel toch aardig kunnen rekken. Vervolgens praten we nog even na bij de tent en niet veel later vind ik het mooi geweest en duik ik mijn tentje in. Met een grote grijns droom ik van een buurman die zijn telefoon kwijt is maar hem terug vind in zijn ingeklapte stoeltje, of was dat nou echt gebeurd?