Superrally 2017 - Tsjechië

27 mei: Reiffenhausen - Mezni Louka

Dag 2:

Al staan onze tenten redelijk in de schaduw toch was de interne wekker er vroeg bij, mijn blaas won het van de slaap en iets na 7 uur stond ik duf naast mijn tent de wereld om mij heen te bewonderen. Bij onze Duitse motorburen was het al een drukte van belang, wij moesten nog even op gang komen, ik tenminste. Na het verlossende toiletbezoek in het nette en prettig schone toiletgebouw besloot ik om ook maar even onder de douche te springen voor het betere wordt-maar-wakker-beleid, tenslotte weet ik niet waar ik vanavond terecht zal komen en hoe daar de douchemogelijkheden daar zijn. Het doel van vandaag lag linksboven Praag in een natuurpark Ceske Svycarko of uitspraaktechnisch handiger: Boheems Zwitserland
Erik en Monique waren al druk met de koffie in de weer, Mel had nog wat brood en ergens werden nog wat koekjes vandaan getoverd. Ontbijten zou onderweg gebeuren want dat was hier op de camping niet. Nadat iedereen weer fris en fruitig was, zijn tent en bijbehorende meuk op de brommer had geknupt konden we vertrekken, op naar Tsjechië!

Vlotjes reden we de "38" weer op richting Leipzig, tot Kassel was ik in het verleden wel eens geweest maar vanaf vandaag was alles nieuw voor mij. Het landschap was zacht glooiend, ik wist ook niet wat ik had kunnen verwachten maar ik werd wel blij als ik om mij heen keek. We reden inmiddels in voormalig Oost Duitsland en waar we die grens precies overgingen weet ik niet maar Klein Orkest met “Over de muur” zong ik luidkeels mee, al dat geleden leed voor niets, nada, noppes, daar is een kapotte pakking eigenlijk peanuts bij.

Al vrij snel stoppen we bij een tankstelle om wat ontbijt naar binnen te werken, het eerste pechmomentje is aangebroken, de voetpakking bij Erik zijn brommer zit niet waar hij hoort te zitten, maar al snel komt er een hele gereedsschapsvoorraad tevoorschijn, wordt de meuk aangedraaid en is zijn Shovel weer gereed, ondertussen is Sjors druk met Ductape, niet voor zijn brommer maar bij hem viel de zool langzaam onder zijn kisten vandaan, tot op heden een raadsel hoe dat mogelijk was. En dan hebben we Kees nog die tot de ontdekking is gekomen dat zijn ID kaart nog ergens in Nederland is, maar ook daar werd met behulp van familie en het wereldwijde web een oplossing voor gevonden. Ach, het hoort er zo bij. Nadat de magen gevuld zijn, de reparaties verricht en de blazen geleegd kunnen we weer op stap, via Leipzig rijden we naar Dresden, het klonk allemaal zo ver weg en ineens rijd ik hier gewoon alsof ik nooit anders doe. Onder Dresden rijden we richting Praag en daar ging het fout ondanks al die beroepschauffeurs in ons midden. Praag kwam steeds dichterbij en zo reden we eigenlijk zuidelijk van onze bestelling maar ondertussen passeerden we de Tsjechische grens, de borden hadden weer een ander kleurtje en de enige plaatsnaam waar ik iets van maken kon was Praha, de rest was mij te Slavisch en ineens ben ik blij dat alle wegen ook gewoon een nummer hebben. Bij het eerste tankstation werd gepauzeerd en ik had het inderdaad goed gevoeld, we reden een iets meer toeristische route dan gepland. Waar iedereen tegenwoordig de weg digitaal bestudeerd ben ik nog van het kaartlezen, elke vakantie haal ik van die gratis wegwerpkaarten bij de ANWB waar ik fijn op kan kliederen en van de bestemming zelf een iets gedetailleerdere kaart, die nu dus van pas kwam. Erik en Mel bestudeerden en niet snel daarna reden we, volgetankt en voorzien de Tsjechische Kronen vrij soepel naar onze bestemming. Mijn eerste wegen in Tsjechië vielen niet tegen, mooi asfalt of ze waren de boel opnieuw aan het asfalteren, mijn gevoel is dat er hier een beetje soort van inhaalslag gaande is, de omgeving werd alsmaar mooier, we reden langs de Elbe, die de scheiding tussen Duitsland en Tsjechië hier aangaf. Bij Hrensko gingen we rechtsaf naar Mezni Louka, dit is het! Het rijden waar je het voor doet, relaxed door de bochies, niet opgejaagd maar fijn vlot, genieten, grijnzen, juichen, zwierende heupen en nog keer terug willen om deze weg nogmaals te beleven en dan nog een keer!!!

We bereiken onze camping voor de komende twee nachten, camping is eigenlijk een groot woord, maar daar was de prijs dan ook naar dan. Er stonden allemaal hutjes, voormalige trekkershutten die al paar jaar niet meer gebruikt werden en daar tussen konden wij onze tenten parkeren, spookachtig en het kwam allemaal niet zo nauw hier. Jan en Diana kozen voor een appartement en de rest probeerde een beetje vlak plekje te vinden voor zijn tent, wat hier nogal een opgave was. Stalde zijn goederen uit en was weer klaar voor de nacht. Naast ons stond nog een Nederlands stel die voor de rust en het wandelen kwamen, nog een paar Nederlandse motorrijders op weg naar de Superrally en wat luidruchtige en iets te amicale onverstaanbare mannen, ik ben er niet over uit of het Polen of Tsjechen waren maar had ook niet zo de behoefte om dat te weten te komen. Normaal kan ik een goed werkende boze blik opzetten die genoeg afschrikt, maar dat werkte niet... ut was ook schemerig aan het worden. Toen we allemaal klaar waren werd het tijd om onze magen te vullen. Bij het naastgelegen hotel vonden we nog een plekje op het terras, het bier vloeide goed en ik weet niet meer wat ik heb gegeten, maar het was heerlijk. Ook hier in het hotel ging het licht behoorlijk op tijd uit, maar na nog even teuten bij de tent en zeurende buren die wilden slapen ging mijn lichtje ook op tijd uit.